Pudel średni

 Pudel średni - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji pudli. Zgodnie z kalsyfikacją amerykańską, należy do grupy psów użytkowych.

Rys historyczny

Rasa pudli należy do grupy psów pochodzących od psa pierwotnego Canis familiaris intermedius. Był to pies średniej wielkości, o typowych „psich” cechach. Jego szczątki pochodzące z epoki brązu (ok. 1600 lat p.n.e.) odnaleziono w Szwajcarii, Austii i Czechach W Europie pudle (ang. poodle, barbette) są znane od kilkuset lat. Ich nazwa pochodzi od starogermańskiego słowa "puddeln", co oznacza pluskać się w wodzie. Prawdopodobnie rasa pudli powstała w XV w, gdyż wtedy powstały jego pierwsze wizerunki w sztuce. Nie jest jasno sprecyzowane, który z trzech krajów - Francja, Niemcy czy Hiszpania, jest ojczyzną rasy.

Duży wpływ na rozpowszechnienie i popularyzacje pudli w Europie Zachodniej miał styl życia władców i arystokracji, przemarsze wojsk, kontakty handlowe i dyplomatyczne. W Polsce za pierwszego pudla uznaje się Bielika. Był to pudel królewicza Zygmunta (późniejszegoZygmunta Starego). Bielik był na tyle znany, że Jan Matejko umieścił go na obrazie "Podniesienie dzwonu Zygmunta", pomimo tego, że pudel nie był już świadkiem tego wydarzenia.

Przełom XVIII i XIX wieku okazał się wielkim odkryciem dla miłośników psów w Europie zachodniej. W latach tych zapoczątkowano nowy sport kynologiczny, polegający na pokazie użytkowania, wystawie psów rasowych, podczas których oceniano zgodność z wzorcem i piękno pokroju rasy. W dodatku okres ten zainicjował zakładanie wielkich hodowli, systematyzacje ras. Od samego początku pudle występowały jako uformowana rasa w trzech odmianach wielkości. W 1886 r. w Anglii powstał Pierwszy Klub Pudli. Kolejne otwarto m.in. w Niemczech (1893 r.) i Francji (1922). Cesarsko-Galicyjskie Towarzystwo Gospodarcze zapoczątkowało sport wystawienniczy i tworzenie organizacji kynologicznych w Polsce dopiero po II połowie XIX w.

Po I Wojnie Światowej i odzyskaniu niepodległości powstały zrzeszenia kynologiczne. Hodowcy i miłośnicy rasy- pudel, zrzeszeni byli w Polskim Związku Hodowców Psów Rasowych w Warszawie. W literaturze i czasopismach kynologicznych tamtego okresu uznawano pudle za rasę zasiedziałą, zadomowioną i tak powszechną, że nikt tego stanu specjalnie nie akcentował. II Wojna Światowa przerwała działalność polskiej kynologii. W dodatku podczas wojny prawie wszystkie jego dokumenty zostały zniszczone. Po skończeniu wojny, choć w trudnej sytuacji politycznej i gospodarczej kraju, kilka osób powoli zaczęło reaktywować związek kynologiczny. W 1948 roku powstały pierwsze oddziały Związku w Warszawie,Poznaniu, Wrocławiu, Inowrocławiu, Katowicach i Bydgoszczy oraz ukazał się pierwszy numer "Psa". II Wojna Światowa przyniosła wielkie spustoszenie w rasie. Z biegiem czasu liczba pudli wzrastała.

W Warszawie zaprzyjaźniona grupa ludzi m.in. K. Kułakowska, W. Sarnecka, A Rakoczy, państwo Kierstowie, Kulikowscy, Piotrowscy, Michałowscy doszli do wniosku, że należy rozpowszechnić rasę pudla. Zaczęto je popularyzować jako idealnego psa domowego, łatwego w hodowli i wychowaniu o niepowtarzalnym uroku i wspaniałym charakterze, niosącym radość, ukojenie, wierność i wszystko, co może dać człowiekowi obcowanie z psem. Nie było to łatwe zadanie. W tamtych czasach psy były hodowane wyłącznie z przeznaczeniem obronnym lub myśliwskim. Pudel zaś dostrzegany był jedynie za psiego panicza, z którym nie chciano się pokazywać. Zanikło wtedy pierwotne przeznaczenie tej rasy. Pudle u początku swego istnienia były wyspecjalizowanymi psami myśliwskimi do polowań wodnych. W 1954 roku również w Warszawie powstała sekcja "pudla i chow-chow", której celem było skupienie miłośników ras. Udzielono wtedy wskazówek, dotyczących żywienia, wychowania, pielęgnacji. Ponadto zorganizowano pokazy rasy i kursy strzyżenia psa. Dwa lata później (1956 r.) po raz pierwszy wydano bezpłatnie rozdawane broszurki pt. Pudel - wzorzec i pielęgnacja. Pierwsza Specjalna Wystawa Pudli odbyła się 20 XI 1960 roku. Pudle stawały się coraz bardziej znaną i lubianą rasą, pozyskującą wielu sympatyków i miłośników.

Obecnie w Polsce jest mało hodowli pudli, ale znajdują się one głównie w rękach pasjonatów. Prowadzone są na wysokim, światowym poziomie, co potwierdzają tytuły Zwycięzców Wystaw Międzynarodowych, Zwycięzców Grup i Best In Show oraz sięganie po najwyższe tytuły i lokaty na Wystawach Światowych i Europejskich. Dodatkowo rasa pudli ma osiągnięcia na polu zawodów kynologicznych.

Użytkowość

Pudle u początku swego istnienia były wyspecjalizowanymi psami myśliwskimi do polowań wodnych. Zbyt gęste włosy pudla podczas pływania nasiąkały wodą, przez co trudno było się psu poruszać. Wymyślono więc fryzurę w której włosy chroniły tylko najważniejsze części ciała (płuca, stawy, nerki, głowę oraz pozostawiono 'kitkę' na ogonie, aby pies był widoczny gdy nurkuje). Obecnie są to typowe psy do towarzystwa.

Cechy charakteru i usposobienia

Do najczęściej wymienianych cech charakterystycznych pudli można zaliczyć:

inteligencję,

czujność, ale nie agresywność,

radosny sposób bycia,

wierność,

oddanie właścicielowi,

otwartość.

Ponadto:

posiadają niezwykłe zdolności uczenia się,

źle reagują na długą nieobecności domowników,

oddane właścicielowi,

często podlegają nastrojom właściciela,

podporządkowują się oczekiwaniom właściciela,

nieustannie domagają się pieszczot i czułych słówek,

mało szczekliwe,

w stosunku do obcych zachowują się obojętnie,

lubią spacery, lecz nie mają skłonności do uciekania,

długie lata są pełne werwy i zawsze skore do zabawy,

łatwo przystosowują się do nowych warunków,

harmonijnie zbudowane, sprawiające wrażenie eleganckich i dumnych.

Szata i umaszczenie

Szata pudli jest gęsta, wełnista, kędzierzawa tworząca po rozczesaniu runo jednolite na całym ciele. Umaszczenie pudli powinno być jednolite, bez łat czy plam. Można wyróżnić pięć rodzajów umaszczenia pudli:

• biały,
• czarny,
• brązowy - czysty, dość ciemny, jednolity i ciepły odcień, który nie może przechodzić w kolor beżowy ani jaśniejsze kolory. Maść nie może również zbliżać się do czystej czerni, tzn. nie może być przesadnie ciemnobrązowa lub ciemno purpurowa,
• srebrny - nie może przechodzić w czerń lub biel,
• morelowy (apricot) musi być jednolity. Nie może być zbliżony do koloru beżowego lub kremowego, ani rudego, kasztanowego, brązowego lub ich odcieni.

Należy zwrócić szczególna uwagę na fakt, że włosy (nie sierść!) pudli nie wypadają, ani nie linieją. Należy je zatem co jakiś czas czesać i strzyc. W dodatku włos jest odporny na zabrudzenia i nie powoduje wydzielania się psiego zapachu.

Zdrowie i pielęgnacja

Cieszą się opinią psów zdrowych i odpornych na choroby oraz długo żyjących. Pudle wymagają szczególnej pielęgnacji. Podstawę stanowi czesanie, które powinno być wykonywane często, ale nie codziennie. Uzależnione jest od wielu czynników m.in. rodzaju szaty, długości włosa, wieku psa oraz pogody. Cała ta czynność jest czasochłonna, gdyż włosy należy rozczesywać bardzo dokładnie. Pielęgnacja psa nie musi być jednak czynnością męczącą. Aspektem, który często nadmieniany jest za pozytywny w tej gestii, jest fakt, iż czesanie psa może stać się dla właściciela chwila relaksu, bliskiego kontaktu z pupilem, co stanowi rodzaj dogoterapii. Oprócz czesania konieczna jest kąpiel psa, aby wyglądał  efektownie i miała błyszczący włos. Po kąpieli pudle suszy się suszarką. Najlepiej jeśli posiada ona duży podmuch powietrza. Ogólną zasadą jest suszenie, mające na celu wyprostowanie włosa, bo tylko wyprostowany włos można w miarę równo przyciąć w trakcie późniejszego strzyżenia. Kędzierzawy włos pudla trzeba wyprostować co umożliwia suszenie pod suszarką w trakcie którego rozczesuje się włos na przemian szczotką lub grzebieniem. Włos dzieli się na pasma i od samej skóry kieruje strumień powietrza, niemalże wzdłuż włosa ku ich końcom tak, aby strumień suszarki go delikatnie rozwiewał, a nie kołtunił. Włos musi dokładnie wyschnąć ponieważ minimalna wilgoć skręci go z powrotem. Szczególna uwagę należy zwrócić na miejsca trudno dostępne tj. np. za uszami. Należy także dbać o oczy i uszy pudla. Oczy pudli podobnie jak pekińczyków często mogą ropieć i łzawic. Wtedy przemywamy je zwilżonym gazikiem. Nie zaleca się przemywania herbatą, gdyż to może doprowadzić do przebarwienia włosa. Uszy pudli wymagają częstej pielęgnacji, która polega na wyskubywaniu włosów (jest to bezbolesne dla psa, ale trzeba go do tego przyzwyczaić) oraz czyszczeniu uszów okrężnymi ruchami w celu usunięcia nadmiaru brązowej wydzieliny. Jeżeli pies choruje na zapalenie uszu, lekarz weterynarii zaleca stosowanie kropel, które wkraplamy do zewnętrznego przewodu słuchowego, a potem rozsmarowujemy przez chwilę podstawę ucha, aby rozprowadzić lek do środka. Istotną gestię w pielęgnacji stanowi także aspekt żywieniowy. Pudle chętnie spożywają dobrej jakości suchą karmę, która daje zadowalające efekty.

Czarny

 

Biały